Op Open Monumentendag nodigen we je uit voor een bezoek aan deze architecturale parel van Juliaan Lampens, pionier van Belgisch modernisme. Een unieke kans om dit erfgoed van dichtbij te beleven en te ontdekken wat deze woning zo bijzonder maakt.
Woning Van Wassenhove
Woning van Wassenhove is een ontwerp van architect Juliaan Lampens en werd gebouwd tussen 1972 en 1974 in Sint-Martens-Latem. De opdrachtgever was vrijgezel Albert Van Wassenhove, leraar met een grote liefde voor moderne kunst en architectuur. Voor hem bouwde Juliaan Lampens een gebouw van beton, hout en glas, waarin alle woonfuncties in elkaar overlopen: geen kamertjes dus, maar één open ruimte. De massiviteit van het beton wordt doorbroken door de warmte van het hout en het steeds wisselend spel van invallend licht. Geometrische basisvormen structureren het interieur: de slaapruimte is een cirkel, de keuken een driehoek, het bureau een vierkant. Meer echter dan louter een spel van vormen en lijnen te zijn, slaagt de woning erin om onze ervaring van wonen te herdefiniëren.
Na het overlijden van Albert Van Wassenhove in 2012 werd het huis gelegateerd aan de Gentse Universiteit, die het op zijn beurt in langdurig bruikleen gaf aan Museum Dhondt-Dhaenens. De woning werd in 2015 gerestaureerd dankzij het mecenaat van Philippe en Miene Gillion en in 2017 erkend als monument.
Museum Dhondt-Dhaenens ontsluit en actualiseert de woning via bezoekmomenten, tentoonstellingen en een artist in residence programma.
Juliaan Lampens
“𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘭𝘪𝘦𝘧𝘥 𝘰𝘱 𝘣𝘦𝘵𝘰𝘯. 𝘞𝘦𝘭 𝘰𝘱 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘥𝘦𝘯. 𝘈𝘳𝘤𝘩𝘪𝘵𝘦𝘤𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘰𝘰𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘣𝘰𝘶𝘸𝘬𝘶𝘯𝘥𝘪𝘨𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘣𝘰𝘶𝘸 𝘶𝘪𝘵𝘥𝘳𝘶𝘬𝘬𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘥𝘰𝘦𝘭 𝘥𝘢𝘢𝘳𝘮𝘦𝘦: 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘰𝘭𝘰𝘮 𝘪𝘴 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘶𝘯𝘵, 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘢𝘭𝘬 𝘪𝘴 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘨𝘵. 𝘋𝘪𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘥𝘳𝘶𝘬𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯.”- Juliaan Lampens
Juliaan Lampens werd geboren in een schrijnwerker familie met atelier vlakbij Eke-dorp, in De Pinte. Juliaan bleek over tekentalent te beschikken en zijn vader liet hem voor vier jaar bouwkundig tekenen studeren, waarna hij er nog drie jaar architectuur aan het Sint-Lucasinstituut te Gent aan toevoegde. In 1950 begon hij als architect in Eke-Nazareth. Tot 1958 ontwierp hij huizen in een soort gemoderniseerde traditionele stijl.
Na 1958 veranderde zijn stijl. Tijdens de Wereldtentoonstelling dat jaar in Brussel inspireerden de paviljoenen van Le Corbusier en Van der Rohe hem, naast het werk van vooral Japanse en Amerikaanse architecten. Uiteindelijk was het vooral zijn liefde voor beton die hem zijn specifieke stijl liet ontwikkelen.
“Beton, daar kan je alle vormen aan geven. Met baksteen moet je braaf zijn en kan je enkel wat stenen op elkaar leggen”, aldus Juliaan tijdens een interview in 2015.
Geleidelijk aan kwam zo zijn eigen specifieke stijl tot stand en in 1960 deed hij volledig zijn zin met de bouw van zijn eigen huis in Eke. Hij combineerde beton ook graag met warme houten interieurelementen. Door heel oplettend toe te kijken in de familie schrijnwerkerij, ontdekte hij welke mogelijkheden hout had en hoe mooi de combinatie met beton was. Samen met zijn vader gaf hij zo zijn heel typische zelf ontworpen houten meubels vorm. Revolutionair en typisch was zijn open-planstructuur, die hij toont in de villa’s Van Wassenhove in Sint-Martens-Latem (1970-1974) en Vandenhaute – Kiebooms (1967) in Huise. Andere opmerkelijke realisaties zijn de bibliotheek van Eke (1970) en de kapel van Kerselare (1966).
Juliaan doceerde van 1974 tot 1991 aan Sint-Lucas in Gent en won in 1995 de Grote Architectuurprijs van België.
