Twee ontheemde wezens die zichzelf/alles voortdurend bij elkaar rapen. Een warme sciencefiction op zoek naar connectie in vervreemding.

Alan Van Rompuy en Dounia Mahammed, deden onderzoek naar geluidsoverlast (voor zowel mens als dier), patronen, selectieve doofheid, gewenning en ruis in verhouding tot stilte: iets dat ophoudt met bestaan, de (na-)galm, echo, her-innering van iets dat voorbij is, waardoor het voelbaarder of hoorbaarder is dan toen het nog bestond.

Ieder met hun eigen achtergrond willen ze muziek, tekst en beweging in elkaar laten overlopen, gevolg laten zijn van elkaar, in een andere context plaatsen: beweging brengt geluid, herhaling wordt ritme, woord is klank, klank wordt gevoel(d).

In een speelse (de)constructie van verschillende talen gaan ze op zoek naar betekenis en onzin, naar abstractie en taal schommelend tussen het verstaanbare en het enkel voelbare.