Dicht.Wat je moeilijk verwoord krijgt, maar toch kwijt wil, zoekt zijn eigen weg. Een muzikant speelt het, een theatermaker maakt het en een dichter dicht.Isabelle Decraene, violiste, zocht, als zus van een dichter kampend met psychoses, een manier om respectvol om te gaan met de vragen, ergernissen, vooroordelen, clichés en platitudes die gepaard gaan met die diagnose en de weg ernaartoe. Ze wou een voorstelling maken over zo iemand als kind in een gezin, als man, als broer. Zijn relatie van hem als dichter met zijn omgeving. Zijn schrijfsels als uitlaat, maar ook inlaat en toeverlaat.Samen met haar medespelers Jan Fonteyn en Dirk De Strooper kneedden ze geruime tijd de dense klei van anekdotiek, ervaringen en vergaarde kennis. Pleun Van Engelen draaide die literaire klei tot een elegant stuk. Ze voegde tegelijkertijd een meta-laag toe. Die over het maken van deze voorstelling. Waarom voor de zus, die van de dichter, een muziektheatervoorstelling nodig werd. Omdat ze zo dichtbij stond maar ook zo ver weg.
