THE MELVINS + A PLACE TO BURY STRANGERS

The Melvins - de band rond Buzz Osborne aka King Buzzo, incl. hoog Sideshow Bob-gehalte - weten zich al sinds 1983 onverstoorbaar een baan te jagen door de verwilderde bossen van distortion, dreigende vocalen, traagbeukende drums en bizarre songstructuren.

Aanvankelijk met bassist Matt Lukin en drummer Mike Dillard, start de groep als punk- en hardcore band. Dillard wordt al snel vervangen door Dale Crover en de groep repeteert in diens ouderlijk huis in Aberdeen, Washington. Dat is overigens hetzelfde dorpje als waar niet veel later Nirvana zou opgericht worden, een band die sterk beïnvloed was door The Melvins.

De band split in 1988. Buzz en Dale verhuizen naar San Francisco, Lukin naar Seattle om Mudhoney op te richten. En zo steken The Melvins een hele beweging in gang. Ze inspireren doom- en sludgeband als Eyehatgod en Sun O))), maar ook de zwaardere bands als Neurosis, Tool, Helmet, Isis en Mastodon.

Doorheen de jaren verandert de samenstelling van The Melvins nog tig keer. Bassisten komen en gaan. Drums worden verdubbeld en terug gehalveerd. Sinds 2015 is The Melvins weer een viertal, waarbij Jeff Pinkus (The Butthole Surfers) en Steve McDonald (Redd Kross, Off!) beide bas spelen. Hoe dat klinkt, kon je inmiddels al ontdekken op 'Pinkus Abortion Technician' uit 2018, hun 26e wapenfeit waarmee ze vorig jaar al eens ons land plat speelden. Later dat jaar kwamen ze trouwens ook met EP 'Sabbath', waarbij ze samen met Al Cisneros van Sleep Black Sabbath classics wisten te verwerken.

De laatste keer dat The Melvins op ons eigen podium stonden, was tijdens Desertfest 2017, waar ze trouwens de onvergetelijke cover van 'I Wanna Hold Your Hand' speelden. Humo over die passage: "na al die jaren zijn ze nog steeds 100 procent Melvins en 100 procent outsiderkunst." U weet voldoende.

A Place To Bury Strangers krijgt vaak als ondertitel 'de luidste band van New York City'. Het feedbackende powertrio vindt haar inspiratie in shoegaze, garage- en indierock en brengt daarmee de oerdrones uit de jaren '80 weer helemaal aan de oppervlakte. De band vergaart in 2007 plots internationaal succes wanneer hun titelloze debuutplaat een lovende bespreking krijgt op Pitchfork. Niet veel later mogen ze mee op tour met Nine Inch Nails, wordt de band ook in Europa opgepikt en is de trein defintief vertrokken.

Na drie eerdere Trix-passages (in 2010, 2012 en 2018) en de release van nog drie als splinterbom vermomde albums verscheen met 'Pinned' in 2018 album nummer vijf van ons favoriet New Yorks lawaaiorkest. Reden genoeg om ze nog eens op ons podium te verwelkomen. Klaar voor de nieuwe overrompeling? Wij alvast wel!

"The most ear-shatteringly loud garage/shoegaze band you'll ever hear" - The Washington Post